Οι σημερινοί κάτοικοι είναι κατά 95% πρόσφυγες από το Σκουτάρι της Ανατολικής Θράκης και οι υπόλοιπο ντόπιοι και Μικρασιάτες. Το παλιό χωριό Σκουτάριον βρίσκεται στη σημερινή Βουλγαρία, 20 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από την πόλη της Ανδριανουπόλεως – Τουρκία.
Το τοπωνύμιο ”Σκουτάριον” αναφέρεται από τα βυζαντινά χρόνια και μέχρι το 1923 υπαγόταν στον ”Καζά” (δήμος) Ανδριανουπόλεως. Μετά την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, οι κάτοικοι του Σκουτάρεως, Θράκες Έλληνες στην καταγωγή, αναγκάστηκαν σε υποχρεωτική μετακίνηση και εγκατάλειψη της πατρογονικής γης.
Το φθινόπωρο του 1923, ξεκίνησε η μετεγκατάσταση, μετά από προεργασία για τη συνολική μετακίνηση των κατοίκων και σε αυτή συμμετείχαν περίπου 420 οικογένειες. Πρώτο μέλημα ήταν να μην διασκορπιστούν, αλλά σαν σμήνος να εγκατασταθούν σε καινούργια πατρίδα στην Ελλάδα. Η αναχώρηση έγινε παραμονή Δεκαπενταύγουστου (1924). Το μέρος που είχε επιλεγεί για την μετεγκατάσταση ήταν η περιοχή «Κι σκεπή» (σημερινό Σκούταρι) 5-6 χιλιόμετρα νότια της πόλης των Σερρών.
Οι συνθήκες διαβίωσης ιδιαιτέρως τα πρώτα χρόνια στην νέα πατρίδα ήταν δραματικές, καθώς ο τύφος και ελονοσία ήταν η αιτία να χαθούν πολλές ψυχές. Η εργατικότητα, η υπομονή και η επιμονή όμως των κατοίκων του χωριού, καθώς και η εύφορη γη των Σερρών έφεραν γρήγορα αποτελέσματα, ώστε να στεριώσει το χωριό και να αναπτύσσεται συνεχώς.
Μαζί με το βίος που μπόρεσαν να πάρουν οι κάτοικοι από το παλιό Σκούταρι, φέρανε μαζί τους και όλη την θρακιώτικη παράδοση σε ήθη, έθιμα, χορούς και τραγούδια.
Η ντοπιολαλιά και η κουζίνα “προδίδει” την θρακιώτικη καταγωγή μας. Τραχανάδες, γιοφκάδες, λάχανο τουρσί με κοτόπουλο (την ημέρα των Χριστουγέννων και τον Δεκαπενταύγουστο), μπουμπάρι, μιλινούδια, κατιμέρια, πίτες -τυρόπιτες μιλήνες, πισιουρτι, καβουρμάς, τσιγαρίδες, ριτσέλια, γλυκό κυδώνι, σουσαμόπιτα, και άλλα, είναι στο διαιτολόγιο μας και κατά την διάρκεια των μεγάλων θρησκευτικών εορτών.
Πολλά ήθη και έθιμα παρόλη την φθορά του χρόνου τηρούνται μέχρι σήμερα.
Την παραμονή των Χριστουγέννων το τραπέζι με το Χριστόψωμο και τα εννιά φαγιά, το θυμίασμα του τραπεζιού, του σπιτιού και των ζώων, οι ευχές για υγεία, γεροσύνη μπερεκέτια και καλή σοδειά. Την Πρωτοχρονιά, το σπάσιμο του ροδιού και η κοπή της βασιλόπιτας για το καλωσόρισμα του χρόνου. Το άπλωμα της προίκας στο σπίτι της νύφης την εβδομάδα του γάμου, είναι ένα από τα έθιμα που κρατείται ακόμη και σήμερα. Την Τσικνοπέμπτη γιορτάζεται ο Πρίνος, όπου στην πλατεία του χωριού όλοι οι καρναβαλιστές γλεντούν με φαγητό, ποτό και τραγούδια. Γυναίκες και άντρες μεγάλης ηλικίας τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια για την περίσταση αυτή.
Την πρώτη του Μάρτη τα παιδιά τραγουδούν τη χελιδόνα στις γειτονιές και χαρίζουν στους κατοίκους μάρτες (βραχιολάκια πλεγμένα με κόκκινη και άσπρη κλωστή). Το Σάββατο του Λαζάρου τα παιδιά τραγουδούν τον Λάζαρο. Την Κυριακή των Βαΐων τα κορίτσια με παραδοσιακές φορεσιές γυρίζουν και μαζεύουν αυγά τα οποία θα βαφτούν κόκκινα την Μεγάλη Πέμπτη.
Την ημέρα της Ζωοδόχου πηγής στο ομώνυμο εκκλησάκι όπου φυλάσσεται η εικόνα που φέρανε οι προγονοί μας από το παλιό χωριό, στήνεται το κουρμπάνι.
Ιδιαίτερης αξίας είναι οι εκδηλώσεις και η πανήγυρη το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Πέρα από τις εκδηλώσεις όπου συμμετέχουν συγκροτήματα χορού και τραγουδιού και προσκεκλημένοι από άλλες περιοχές, το πανηγύρι κορυφώνεται με την παραδοσιακή πάλη με κιουσπέτια υπό τον ήχο του ζουρνά και του νταουλιού. Αθλητές από διάφορες περιοχές λαμβάνουν μέρος .